Εδώ που φτάσαμε (πέραν από το θέμα της ίδιας της υγειονομικής κρίσης που πρέπει να παίρνουμε την υπόθεση πολύ σοβαρά, καθώς πρόκειται για την Υγεία), έχουμε και δικαίωμα να εξοργιζόμαστε με τα όσα κυβερνώντες και παρατρεχάμενοι (καλοπληρωμένα μέσα ενημέρωσης, δηλαδή) μας κάνουν. Από τον “τσαμπουκά” του Χαρδαλιά μέχρι την ευκαιρία που βρήκε η κυβέρνηση να περάσει ό,τι αντιδραστικό μέτρο υπάρχει στα εργασιακά και αλλού, αλλά και τα ρουσφέτια στους “ημετέρους” κλινικάρχες, σχολάρχες και λοιπούς κολλητούς.
Μένουμε σπίτι, προσέχουμε, εφαρμόζουμε τις απαγορεύσεις, αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Προσέχουμε τι γίνεται γύρω μας, από μια κυβέρνηση που ουσιαστικά για την πανδημία πέραν των απαγορεύσεων, ουδέν άλλο πράττει (πχ για το σύστημα Υγείας) και προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτό το κλίμα για τους δικούς της αλλά και τον πολυχρονεμένο Κυριάκο…
Έτσι λοιπόν:
Έχουμε δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε για το τσατσιλίκι των καλοπληρωμένων μέσων, που μας παρουσιάζουν περίπου ως “μεσσία” τον πρωθυπουργό, επειδή το μόνο που έκανε είναι να επιβάλλει μέτρα περιορισμού, χωρίς όμως ταυτόχρονα να κάνει τα αυτονόητα για το δημόσιο σύστημα Υγείας που δίνει τη μάχη. Χωρίς να επιβάλλει στα συμφέροντα ό,τι και στους Έλληνες εργαζόμενους: στους πρώτους χαρίζει χρήμα και στους δεύτερους κόβει το 50% του μισθού, ανοίγοντας το δρόμο των απολύσεων.
Επειδή θυμώνω πολύ με την προσπάθεια εξαγοράς των συνειδήσεων, μέσω των καλοπληρωμένων μέσων από την κυβέρνηση μέσων που μας βομβαρδίζουν με φόβο, “αριστεία” και “λατρεία στον Μητσοτάκη” και την ταυτόχρονη προσπάθεια να επικρατήσει άκρα του τάφου σιωπή (δηλαδή, χωρίς άλλη φωνή, πέραν του αλληλούια, χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς αμφισβήτηση)…
Επειδή με εξοργίζει όλο αυτό που γίνεται, με την εκμετάλλευση ενός υπαρκτού φόβου, για να είμαστε σκυμμένοι, τρομοκρατημένοι, αμίλητοι, να κρεμόμαστε από τα χείλη ενός αυταρχικού υφυπουργού εκπροσώπου μιας ομοίως συμπεριφερόμενης κυβέρνησης, που μας περνάει την “ατομική ευθύνη” ως ενοχή ή συνενοχή, αποκρύπτοντας τη δική της πρώτη ευθύνη της οργάνωσης του κράτους και τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές….
Επειδή δεν έμαθα να σιωπώ, ούτε μπορώ να “βολευτώ” με την “εξάσκηση της σιωπής” στο όνομα του “πολέμου”, φωνάζω: μα πάντα θα μιλάμε δυνατά από αυτή εδώ τη γωνιά. Κι σε όποιον αρέσουμε, μας επιλέγει. Οι υπόλοιποι στις δικές τους γωνιές. Εκείνες πολλές και λένε πλουσιοπάροχα…
Ας κάνουν οι λοιποί (των ΜΜΕ) σιωπητήριο και λιβάνισμα, έτσι κι αλλιώς πληρώνονται καλά.
Ας βάλουν και τις εικόνες του πολυχρονεμένου στα εξώφυλλα, μπορεί να πάρουν κάτι παραπάνω. Ας ανάβουν και κεράκια. Ίσως κι από εκεί αρπάξουν κάτι.
Τους υπόλοιπους, αφήστε μας να είμαστε υποψιασμένοι, να αμφιβάλλουμε, να σκεφτόμαστε, να ασκούμε κριτική. Να μη σιωπούμε για να επιβιώνουμε σε βάρος των υπολοίπων…
Candiot
